Νεφέλη Πόπη Ζάνη

Εκείνα τα βράδυα τα οδυνηρά που έγδερνα το φεγγάρι με τα νύχια μου, πάντα υπήρχε ένα απαλό αεράκι.Με χάιδευε για να μου θυμήζει πως τίποτα δεν χάθηκε. Και δεν το κρύβω...του παραδινόμουν γιατί μου άρεσαν οι υποσχέσεις του. Τις είχε ντύσει ασημί και έτσι που έλαμπαν τις ακολουθούσα υπνωτισμένη και όταν ο ήλιος φαινότανε χανόταν η μαγεία και αναθεμάτιζα την στιγμή που με χάιδεψε ο άνεμος και δεν πρόλαβα να αποτελειώσω το ψεύτικο φεγγάρι και να αλλάξω παραμύθι.

Να φροντίζεις να αποφεύγεις τις αναβολές. Θα γλιτώσεις από πολλά μελλοντικά απωθημένα.

Επαφή

Newsletter

Επικοινωνία