Εκείνα τα βράδυα τα οδυνηρά που έγδερνα το φεγγάρι με τα νύχια μου, πάντα υπήρχε ένα απαλό αεράκι.Με χάιδευε για να μου θυμήζει πως τίποτα δεν χάθηκε. Και δεν το κρύβω...του παραδινόμουν γιατί μου άρεσαν οι υποσχέσεις του. Τις είχε ντύσει ασημί και έτσι που έλαμπαν τις ακολουθούσα υπνωτισμένη και όταν ο ήλιος φαινότανε χανόταν η μαγεία και αναθεμάτιζα την στιγμή που με χάιδεψε ο άνεμος και δεν πρόλαβα να αποτελειώσω το ψεύτικο φεγγάρι και να αλλάξω παραμύθι.
 © Νεφέλη Π.Ζ.

Ποιός σου είπε μάτια μου πως όλα τα ταξίδια είναι όμορφα;
 Σου είπανε ψέματα. Είναι κάτι ταξίδια γκρίζα,ούτε μαύρα ούτε άσπρα.Μόνο γκρίζα.
 Η καρδιά σου δεν χτυπάει αδυμονώντας για την αναχώρηση,οι αποσκευές σου δεν έχουν μέσα πολύχρωμα ρούχα,ούτε όνειρα,μόνο αγωνία και θλίψη.
 Είναι κάτι ταξίδια που δεν σε οδηγούν στον ήλιο,ούτε καν σε μιαν απόμερη ακτή να ακούς έστω τα κύματα να σκάνε δίπλα σου και να μην νιώθεις μοναξιά.
 Είναι ετούτα τα γκρι ταξίδια που σε κάνουν να ονειρεύεσαι τα χρώματα και να λες: Δεν μπορεί κάπου εδώ είναι και το δικό μου ουράνιο τόξο φτάνει να θέλω να το δω.

 © Νεφέλη Π.Ζ.

Όλη η μαγεία είναι στην διαδρομή.
 Μόνο αυτό φοβάμαι.
 Μη ξεμείνω από διαδρομές και απομείνω να αγναντεύω ένα κομμάτι ουρανό.

~~~

Μόνο ο άνθρωπος είναι το πιο μπασταρδεμένο ζώο που υπάρχει.
Πρόβατο που ότι του σερβίρουν το τρώει και συνάμα λύκος που παραφιλάει να γευθεί τα σπλάχνα του αλλουνού τροχίζοντας τα κοφτερά του δόντια.
Φρίκη!
 © Νεφέλη Π.Ζ.